Wnętrze ma trójczęściowy podział, a podwyższoną część ołtarzową, tzw. altar, dzieli typowy dla cerkwi karpackiej ikonostas. Z lewej strony carskich wrót, znajduje się ikona z najpowszechniejszym typem przedstawienia maryjnego: Matka Boska z Dzieciątkiem - Hodegetria, po prawej zaś widnieje postać Chrystusa Pantokratora. Spośród 22 tworzących następny rząd malowideł, tzw. prazdników, chronologicznie przedstawiających święta roku kościelnego, brak dwóch. Powyżej Ostatnia Wieczerza, nad którą góruje przedstawienie Deesis - Chrystus Tronujący z Apostołami, zamknięte półkolistym, roślinnym ornamentem. Zarówno ołtarzyk w prezbiterium z obrazem Chrystusa pomiędzy świętymi, jak i cztery ołtarzyki boczne - wszystkie z XIX w., o tradycjach barokowych, również przetrwały w pierwotnym stanie.

Niewielką, murowaną, greckokatolicką cerkiew Opieki Matki Boskiej zbudowano w Kopyśnie w 1821r. razem z parawanową dzwonnicą, na miejscu poprzedniej, istniejącej już w XV wieku. Wzniesiona z kamienia na planie wydłużonego prostokąta z trójbocznym zamknięciem od wschodu, otynkowana, była przebudowana na początku lat 20. XX wieku. Szczęśliwie przetrwała jako jedna z niewielu w okolicy i co szczególnie ważne, pozostał w niej prawie kompletny ikonostas z 1854 roku namalowany przez Józefa Lisikiewicza z Trójcy.

Godna uwagi jest także sama miejscowość. Niegdyś duża, dziś wyludniona, położona nietypowo na stokach góry (541 m n.p.m.), wysoko nad doliną Wiaru. Istniała już w XIV wieku (Władysław Jagiełło nadał wieś 12 marca 1408 roku Józefowi Bieduniowi za jego wierną służbę), stając się z czasem rodowym gniazdem Kopystyńskich herbu Leliwa.

Istnieje hipoteza, że Michał Kopystyński, ostatni prawosławny biskup w Przemyślu, może być pochowany właśnie w podziemiach pierwotnej cerkwi, choć brana jest pod uwagę także cerkiew w Posadzie Rybotyckiej. Przy drodze do pobliskich Rybotycz zachowała się kapliczka św. Jana, upamiętniająca zniesienie pańszczyzny w 1848 r.